Tam su anda arka kapagi çevirdin, degil mi? Gerçekten çok akilliyim.Insan bir kitabin arkasini, “bakalim arka kapagi da ön kapagi kadar güzel mi” diye degil, “bu kitabi neden okumaliyim” sorusuna cevap bulmak için çevirir. Genellikle de yazarin ünlü tanidiklarinin ve editörünün “kendinizden bir seyler bulacaksiniz”, “hayal gücünün sinirlarini zorluyor”, “olaganüstü bir hikâye”, “kendine has diline hayranim” gibi kocaman övgüleriyle karsilasiriz.Dogrusu ben övgüden fazla hoslanmam ama daha da geçerli nedenim, benim ünlü tanidiklarim yok. Beni hayatta belki bir tek annem övmüstür (o da camlari güzel sildigim için ha), ancak onun da kitap yazdigimdan haberi yok. Kaldik mi gene dimdizlak! O zaman kendi arka kapagimi kendim yazarim. Hiç! Sonuçta içinde ne yazdigini en iyi ben biliyorum. Hem kendime karsi öyle kolpa övgüler dizmem de. Ilkin buralari bos birakalim istiyordum. Böyle ferah ferah… Ama arka kapagi bos birakilan bir kitap, yarattigi cevapsizlikla tokat atan bir kitaptir. Övgü sevmiyoruz dediysek kitapseveri dövelim de demedik! Eger soruna cevap olacaksa, bütün kitaplar tek bir nedenle okunur: “Hissetmek” için. Baska hayatlari, baska duygulari, baska ruhlari hissetmek için… Ben buraya ne yazarsam yazayim, sana bu kitabi okurken neler hissedecegini izah edebilir miyim? Mümkün mü? Yok öyle üç kurusa bes köfte. O zaman içeride dönen muhabbetten birkaç kuple attirip çeneyi kapatmaktan baska yol yok. Eyvallah.Blog dünyasinin en harbi kizindan “öyle seyler sadece filmlerde olur” diyemeyeceginiz yazilar…