Kibirli kişi, görüntüye çok önem verir. Bazen baş köşeye bazen de üç kişilik yere tek başına oturur, ayakta bekleyenleri umursamadan. Arabada arka koltukta oturmayı tercih eder. Yemeğin en iyisini ilk önce kendisine bekler. Bulunduğu yerde kendisini eleştirebilecek kişi varsa, onu ve zekasını överek etkisiz hale getirmeye çalışır. Kendisinden “büyük” gördüklerine de övgüler dizer. “Aşağı” gördükleri ile arasına mesafe koyar. Herkesin faydalı gördüğü bir iş varsa; o, işin içinde var olduğunu belirtir. Bununla, geldiği mevkileri bileğinin hakkıyla elde ettiğini vurgulamak ister. Şefaat kullanacaksa, öncelikle kendi çıkarını hesap eder. Hatırı sayılır dostlarından ve görüşmelerinden söz eder. “Sıradan” insanlara hep bilgili ve güçlü görünmeye çalışır. Onun eski arkadaşları ve eski mahallesi, artık yoktur. İş görücü ve çözüm üretici görünür ama kendisine bir fayda sağlamıyorsa, bahanelere sığınarak kaybolur. Başarıları kendisine, başarısızlıkları başkasına yontar. Sahip olmak, büyük olmak ve sürekli el üstünde tutulmak için hırsını hiç eksiltmez. Onun, önünde diz çöktüğü ve boyun eğdiği kişiler çok zengin ve “üst düzey” unvanlılardır.
Bu görüntüler ırkçılığa, faşizme, emperyalizme, politikaya ve ekonomiye yansıdığında etkisi hem yaygın hem de çok can yakıcı olur. Bu alanlardaki kibir, kaynağını şirkten ve zulümden alır. Şirk ve zulüm; hukuku zedelediği için Allah’a karşı büyüklenmekten ve meydan okumaktan çekinmez. Başka bir deyişle, Allah’a karşı geldiği için hukuku rahatlıkla çiğner.