Ece Apaydın, Türk şiirinde postmodernist şiirin önderidir. Okuru etkileyen, yönlendiren, bir öncü olma vasfına sahip bu liderlik karşılıklı rızaya dayanmaktadır. Rıza kurumu, postmodernizm ile şair arasındaki iletişimi düzenleyen önemli bir husustur. Okur beratı ile atanan böylece belli bir mevki sahibi olan şairin postmodernistler tarafından da kabullenmesi, benimsenmesi gerekir. Ece Apaydın; postmodernizmin insanî boyutu ve hayata dair açılımlarına işaret ediyor. Postmodernizmi şairin şiirine dahil eden kuşkusuz hayatın kendisidir. O’nun dizelerinde; birbiriyle ilgili-ilgisiz pek çok nesnenin de sentaks olarak yer aldığı gözlenir. Şair; dildeki poetik boşluğun ayırdına vararak onun estetiğini her şiiri anında yeniden ve bir başka kimlikle araştırıyor.Hazır imge ve gramer reçetelerini ardı ardına sıralamaktan şeytandan kaçar gibi uzaklaşıyor. Böylece, şiirsel söz’e ulaşmanın bir üstbelirlenim olduğu söylenebilir.Ancak,söz’ün olduğu kadar,ses’in kimyasının da peşindedir. Ece Apaydın şiiri, bu denli zengin bir dünyayı sergilemekle insanla mukayyet oluşunu da bir şekilde tescil etmektedir. O’nun bütün dertleri, yaraları bende bol bol mevcut. Mesela hayatı beceremeyen bir şair olmasını çok seviyorum. Ben de beceremiyorum çünkü. İnsan kendine bile itiraf etmediği yaralarını vücut bulmuş halde karşısında görünce, bir yakınlık duyuyor ister istemez. Ece Apaydın, yaralarının peşinden giden bir şair. Ben de yazarken aslında bunu yapıyorum.

Arzunun at koşturması; şiirin gizdökücü biçeminde kalmaz, anlamına kadar uzanır. Anlam, postmodern şiirde en önemli unsurlardan birisidir. Postmodernist şiir, şiirde anlamı dışlayarak, şiiri yalnızca kelime ve dil oyunlarına indirgeyen bir şiir değildir Ece Apaydın’ da. O’nun şiiri, anlam ile hemhaldir. Gizdökümcü biçemin tanımlayıcı özelliği ile ilgilendiği kadar anlam ile de ilgilidir. O, yeni bir söylem oluşturmak için, anlam ile gizdökücü biçemin ayrılmazlığına da işaret etmektedir. Hiçbir şekilde bir araya gelemeyecek, birbiriyle ilişki kuramayacak denli uzak, zıt ve kopuk sözcükler bir görüntü bütünlüğü içinde, haberleri olmadan Ece Apaydın şiirinin çatısında bir araya gelir. İmgeci şiirde gördüğümüz o nesnelliğin öznelliği kavramı ise O’nun şiirini bütün yalınlığına, anlaşılırlığına karşın, çözümlenmesi güç bir şiir haline getirir. Ece Apaydın’ ın özel dilini bilmek gerekir, çözmek için. Varoluşunda yalnızlık gizemli bir takınaktır.

– Koray Feyiz