Abdullatif Harputi (1842-1916), dirayetli bir kelâm âlimidir. Ilk derslerini, Harput Müftüsü Ömer Naimi Efendi ‘den almistir. Sonra Istanbul’a giderek Fatih medre-selerine devam etmis, devrin müderris ve âlimlerin huzurunda icazet almak sure-tiyle erken bir yasta “Beyazit Medresesi ” dersiamligina atanmistir. Onun bu ilmi otoritesi, Medresetü’l Vaizin ve Osmanli Dârül Fünfin gibi devrin önemli ilim merkezlerinde müderrislik yapmasina imkân saglamistir. Hayati 19. Asrin sonu ile 20. asrin basina tekabül eden Harputi , yenilikçi bir anla-yisla “Yeni Devir Ilm-i Kelâm” öncülerinin arasina girmistir. Nitekim “Tenkihu’l Kelâm F’i Akâid-i Ehli’l- Islâm” adli eserini telif ederken dönemin itikad, ahlak, felsefe, sosyal ve kültürel yapisina dikkat çekerek söyle demistir: “Daru’l-Füngn-i Osmaniye’de Kelâm Ilmini tedrisle görevlendirildigimde, dinin esas inançlarini içeren, inatçi ve çagdas dinsizlere karsi koyan bir kitap arayisina girdim. Geçmis Ehl-i Sünnet kelamcilarina ait böyle bir kitaba rastlamadim. Kelâm ilmi duruma ve konuma göre tedvin edilmelidir. Iste bunlar, beni tedris ve müzakere ortaminda böyle bir kitabi yazmaya sevk etti. Bunu hak olan dinimizi ve dogru olan kitabi-miz’, hile ve saptirma yoluyla savasanlarin saldirisina karsi savunmak için yaptim. Islam inanç esaslarimizi, sahih kelâm kitaplarindan derleme yoluna gittim. Sonuçta kitap, içerdigi konular bakimindan çagdas dinsizleri tenkit konusunda akil sahiplerine örnek olabilecek bir sekle geldi.”