“Felsefecilerin akli selim islerle ugrasmadigini çünkü zaten felsefenin uygulamaya dair olmadigini ve gerçeklikten kopuk oldugunu,” düsünseniz bile bunu bir felsefeciye asla söylememeniz gerekir. Çünkü umulmadik bir gündelik hayat deneyiminden yola çikarak aksini kolayca kanitlayabilirler.Evindeki iktidari çoktan iki kedisine kaptirmis olan felsefeci Federica Sgarbi de bir arkadasindan isittigi bu sözlere inat, yasadigi sehirdeki bir hayvan barinagina gider ve oradaki kedilere bir yuva bulmak üzere felsefenin araciligina basvurur.Tabii bu konuda en önemli yardimcilari Immanuel Kant’tan Bertrand Russell’a pek çok filozof olacaktir.“Filozoflar da tipki edebiyatçilar gibi kedisiz yapamamislardir. Birlikte yasadiklari kedileriyle iliskilerini; hayvan sevgisi, bakimi, evlat edinilmesi gibi konularin ötesinde ele almislar ve bir anlamda “Kedilerin Felsefesi”ni olusturmuslardir. Harold Weiss’in “Bir kedi asla alelade bir kitabin üzerinde uyumaz,” sözüyle dikkat çektigi gibi “Filozoflarin Kedileri” de özeldir. Kitapta bu ikili iliskiye dair pek çok örnek paylasiliyor.Ortalikta görünür görünmez hemen dikkatleri üzerilerine toplayan sevimli, yaramaz yavru kedilerden çok, “felegin tokadini yemis, yasini basini almis, kisilikleri oturmus” kedilere birer yuva bulmaya çalisan Sgarbi, kendi gelistirdigi tarzda, bu can yoldasi hayvanlarla olan deneyimlerinden yola çikarak kedilerin felsefesini olusturuyor.Baslangici sirnasik bir dokunus olan felsefeyi kim istemez ki?”Kucaginizda bir kediyle daha da keyifle okunacak bir kitap…