13 yasindayken dünya ögretmeni seçilen Krishnamurti, hayatini dünyayi dolasarak, insanlarla yasama ve dünyaya dair konusarak geçirdi. Kendisine mesihlik yakistirilmis olmasina ragmen bunu hiçbir zaman kabul etmedi. Onun için, karsilastigi herkes basli basina bir “birey”di. Bu nedenle ögretmekten çok paylasmayi ilke edindi. Yine de dünya üzerindeki milyonlarca kisi ondan çok sey ögrendi. Eger özgür degilsek sevebilir miyiz? Kiskaniyorsak, sevebilir miyiz? Korkmussak, sevebilir miyiz? Ya da isimizde kendi küçük hirslarimizin pesinde olup da eve geldigimizde “Seni seviyorum hayatim” demek sevgi mi? Isimizde gaddar ve hilekâriz, evde uysal ve sevgi dolu olmaya çalisiyoruz, bu mümkün mü; bir elle öldürmek, digeriyle sevmek? Hirsli insan hiç sevebilir mi? Bütün bunlari ve toplumsal ahlaki kabul ediyoruz; halbuki tüm benligimizle toplumsal ahlakin tamamini reddettigimiz takdirde, gerçekten ahlakli oluruz ama bunu yapmiyoruz. Bizler toplumsal ve ahlaki olarak saygi görüyoruz, bu nedenle sevginin aslini bilmiyoruz. Sevgi olmadiginda ne gerçegi bulabiliriz ne de Tanri’nin gerçekte olup olmadigini anlayabiliriz. Sevginin ne oldugunu; geçmisin her seyine, cinsel veya baska türlü bir zevkin bütün imgelerine son verdigimiz zaman anlayabiliriz. O zaman erdemi ve ahlaki içeren sevgi ortaya çikar, ancak o zaman bu ölçüsüz sey varlik kazanarak gerçek olur.(Tanitim Bülteninden)