“…Hatirlamak tutsakliktir dostlar! Hatiralar ise geçmisin önünde nöbet tutan güleryüzlü gardiyanlar!.. Diyorum ki unutun! Unutun ve kavu?un geleceginize! Çünkü özgürlük, geçmisin degil gelecegin ellerinde! Ve unutmayin ki özgürlügünüzün yalnizca iki kapisi var. Biri akliniz, digeri ise kalbiniz. Ikisinden biri ya da her ikisi birden, farkinda bile olmadiginiz bir anda kapandi. Açin diyorum! Ve iste simdi yine, kapilari açik unutarak gidiyorum.”Unutkan, bu geceki son sözlerini tamamladiktan sonra mikrofonu kapatti ve yayini bitirdi. Tutsaklar içinse gece hiç bitmeyecekti.***Melike, güllü sedirde ayaklarini altina topladi.Canan, iyi bir kirmizi sarap seçmek için mahzenin kapisindaydi.Rüzgâr usulca esip Derman’in kivircik saçlarini karistirirken, Lucia, parlattigi son gümüs parçayi da vitrindeki yerine kaldiriyordu.Suna, radyoyu kapatti. Basucundaki kitaba uzanirken ellerine ilaç sürmedigini fark etti.Incecik atistirmaya baslayan yagmur altinda Fuat, merdivene oturdu ve bir sigara yakti.Firuze Hanim, pirlanta tasli saatinin kelepçesini ve saçlarinin topuzunu açip yatmaya hazirlanirken, Nergis için mahrum bir geceyi daha sessiz bir sabaha baslamanin vakti gelmisti.***Bir bekleyici nasil beklemesi gerektigini bilir. Bekleyis ne kadar uzun sürerse, hasret o kadar anlamsizlastirir zamani. Saatler ve beklenenin yüzü birbirine karisir. Her seyi unutulur o’nun; bir tek bakisi unutulmaz. O unutulsa, zaten bekleyici olunmaz.Herkes birini bekledi. Kimi, gidenlerin dönüsünü… Kimi, dönmeyenlerin ölüsünü…-“…Hatirlamak tutsakliktir dostlar! Hatiralar ise geçmisin önünde nöbet tutan güleryüzlü gardiyanlar!.. Diyorum ki unutun! Unutun ve kavusun geleceginize! Çünkü özgürlük, geçmisin degil gelecegin ellerinde! Ve unutmayin ki özgürlügünüzün yalnizca iki kapisi var. Biri akliniz, digeri ise kalbiniz. Ikisinden biri ya da her ikisi birden, farkinda bile olmadiginiz bir anda kapandi. Açin diyorum! Ve iste simdi yine, kapilari açik unutarak gidiyorum.“
Unutkan, bu geceki son sözlerini tamamladiktan sonra mikrofonu kapatti ve yayini bitirdi. Tutsaklar içinse gece hiç bitmeyecekti.
Melike, güllü sedirde ayaklarini altina topladi.
Canan, iyi bir kirmizi sarap seçmek için mahzenin kapisindaydi.
Rüzgâr usulca esip Derman’in kivircik saçlarini karistirirken, Lucia, parlattigi son gümüs parçayi da vitrindeki yerine kaldiriyordu.
Suna, radyoyu kapatti. Basucundaki kitaba uzanirken ellerine ilaç sürmedigini fark etti.
Incecik atistirmaya baslayan yagmur altinda Fuat, merdivene oturdu ve bir sigara yakti.
Firuze Hanim, pirlanta tasli saatinin kelepçesini ve saçlarinin topuzunu açip yatmaya hazirlanirken, Nergis için mahrum bir geceyi daha sessiz bir sabaha baslamanin vakti gelmisti.
Bir bekleyici nasil beklemesi gerektigini bilir. Bekleyis ne kadar uzun sürerse, hasret o kadar anlamsizlastirir zamani. Saatler ve beklenenin yüzü birbirine karisir. Her seyi unutulur o’nun; bir tek bakisi unutulmaz. O unutulsa, zaten bekleyici olunmaz.
Herkes birini bekledi. Kimi, gidenlerin dönüsünü… Kimi, dönmeyenlerin ölüsünü…
(Tanitim Bülteninden)