Ben hep sahici olmayan biri olmustum. Kazadan önce bile Robert de Niro gibi sokakta yürüyor olsam, sigarami onun gibi yaksam ve hatta ilk denemede yakmayi basarsam, yine de söyle düsünürdüm: Iste ben, tipki bir film karakteri gibi bir yandan sokakta yürürken bir yandan da sigara içiyorum. Anlatabildim mi? Ikinci el. Filmdeki insanlar bunu düsünmüyor. Onlar sadece islerini yapiyorlar, gerçek olani, hiçbir sey düsünmüyorlar. Kazadan sonra iyilesirken, hareket etmeyi ve yürümeyi ögrenirken, hareket edebilmek için anlamaya çalisirken… Bütün bunlar zaten daha önce de olmus oldugum seyden daha fazlasini olmama neden oldu, yaptigim seylerle arama baska bir mesafe katmani daha ekledi.” Kalan’in isimsiz anlaticisinin basina gelen kazanin ne oldugunu bilmiyoruz, ama sonuçlarindan haberdariz: Hafiza kaybi yasiyor, daha sonra geri kazanmayi basarabildigi hatiralarinin düzeni degisiyor ve en basit gündelik hareketleri bile yeniden ögrenmesi gerekiyor. Bir havucu tutup agzina götürebilmeyi veya yürümeyi yeniden ögreniyor örnegin. Insani eylemler üzerine uzun uzun düsünüyor böylece. Kazandigi yüklü tazminat sayesinde daha çok kendisi oldugu anlari tekrar kurmaya çalisiyor.