Topragin üzerinde ne varsa hepsi kökten gelir; bütün korkular ölümden kaynaklanir. Güven duymak cesaret ister. Güveni engelleyen korkudur.Sadece korkusuz bir insan güvenebilir. Güvensiz insan, doruklardan uzak durmak ve düz yerde yürümek ister. Ne doruklar, ne derin vadiler; hiç dorugu ve vadisi olmayan siradan bir yasam sürmeyi yegler. Bu; akilsiz, sikici, tekdüze, sönük, durgun bir yasamdir. Fakat bunun iyibir tarafi vardir; iki seyle karsilasmaz: Doruklarin sogugu, vadilerin rüzgârlari. Ama buna karsilik, asla büyümeyecek ve gelismeyecektir. Anlayarak büyüme; sadece doruktan vadiye, vadiden doruga hareket edilince gerçeklesir. Büyüme ve yasamin manasi; sadece karanlik ve aydinlik arasinda isiktan karanliga dogru olan o sürekli ve çetin yolculukla gerçeklesir. Dalgalar üzerinde alçalip yükselmeden yasamin ne olup ne olmadigi anlasilamaz.Osman Pamukoglu çevresel yikimlardan asiri nüfusa, asiri tüketimden kirlilige, ormanlarin yok edilmesinden kitliga kadar insanligi ilgilendiren birçok konuya dikkat çektigi son romani Kafes: Beyaz Çigliklar ile insanoglunun dogayi anlamadigini ve açgözlülügü nedeniyle kaçinilmazyikimi öne çekmek için elinden geleni yaptigina vurgu yapiyor.