Ertelememektir hayat…Yapmak istediklerini korkularinin arkasina saklamamak…Acayip acidir bazen, acayip acitir.Kaybettiginde fena halde hüzündür…Buldugunda sevinç gözyasi…Zamani geldiginde gitmektir, bazen gideni beklemek uzun uzun…Beden dersi gibidir akici…3-5 nöbetine benzediginde hiç çekilmez, süner.Direksiyonda otururken yayayi, karsiya geçerken sürücüyü anlayabilmektir…Çok özlemektir be abicim…Fedakârliktir hayat, direnistir…O gece üst siniftan abiler o essek sakasini yapmasa bütün bunlar yasanmayacakti belki. Onca umutsuz askin arasinda, onca tehlikeli yola girmeyecektik!Sal Sokagi Çocuklari’nin hikâyesi bu… Kaderle zar atmayip, kendi yolunu çizmek için boylarindan bi miktar büyük islere kalkisan, çeteci amcalarin silahindan degil yan siniftaki kizlarin gözlerinden korkan, soygun yapmaya cesaret eden, ama âsik oldugu kiza “Seni seviyorum” diyemeyen delikanlilarin…Karadeniz kiyisinda bir yatili okuldan sicak öyküler siziyor. Hepinizin basina gelebilecek kadar siradan, babanizdan dinleseniz inanmayacaginiz kadar siradisi. Daha ilk asklarinin artçi soklarini atlatamayan bir grup ergen ve büyük bir soygun plani… Zekice kurgulanmis, eglenceli, sürükleyici, komik bir ilk romanla karsi karsiyayiz. Güldürürken aglatan, sevginin iyilestirici gücünü hissettiginiz küçük bütçeli ama unutulmaz bir film misali… Altinci sinif belali abilere posta koymak kadar keyifli, kopya çekmek kadar riskli… Haftasonu kadar hizli, pazar aksami kadar kasvetli, pazartesi ilk ders kadar sikintili… Ama tatillerde anneye kavusmak kadar umutlu, ev yemegi kadar huzur verici… Ve ilk askinin elini tutmak kadar heyecanli… Hayat gibi iste…Öykümüz öykünüzdür. Disarida kalmayin. Yaklasin… Bu romanda hepinize yer var.