Bazen bir uçurumun kenarında gibi hissedersiniz. Metrelerce yüksekten yere çakılmanıza ramak kalmış gibi. Sizi hayata bağlayan hiçbir şey kalmamış gibi. Fakat işin aslı böyle değildir. İçinizde bir yerde, her ne olmuş olursa olsun, ne kadar büyük darbeler almış olursanız olsun bir yaşama arzusu vardır. Bir umut kırıntısı… Mutlaka vardır! Ya sonraki günler güneşliyse?

İnsan korkularını yenemiyorsa, onlarla yaşamayı öğrenmeli.

Hayat, silsile haline gelmiş yol ayrımlarından ibaret… Sürekli yeni bir yol ayrımının önünde buluyoruz kendimizi. Bu veya şu. Birini seçmeye mecbur bırakılıyoruz. Sonucunun ne getireceğini bilmeden, tamamen sürpriz bir son için içlerinden birine doğru ilerliyoruz.

Ancak bir de kimi yollar var ki, seçim hakkını bize bırakmıyorlar. Onlar, sıkı sıkıya örülmüş kaderlerimiz! Karşılarında tek yaptığımız yerimizde saymak oluyor. Saymak ki ne saymak…

Masal Gürsoy da yerinde sayanlardan biri. Neden mi?

Korkularından kurtulmaya ve bir sevdadan uzak durmaya çabaladıkça esaretlerine daha çok kapıldığından.
Çünkü ne derler bilirsiniz… Kaçan Kovalanır!

“Zaman geçiyor, acı ise kalpte baki.