Eviniz, aileniz, okulunuz, arkadaslariniz varken birdenbire hepsi elinizden alinsa, ne yapardiniz?Juju, hemen her köse basinda karsimiza çikan milyonlarca mülteci çocuktan yalnizca biri; onun öyküsünü okurken,  yeryüzünün bütün çocuklarinin öyküsünü de okuyorsunuz aslinda. Bir yanda olagan yasamlarini sürdüren insanlar, öte yanda yerini yurdunu terk etmek zorunda kalan mülteciler.Savasin en agir bedelini onlar öderken, yetiskinler “Çocuktur, anlamaz” deyip kestirip atarsa bir çocuk ne yapmali?Bütün sustuklarini anlatip sesini duyurabilmeli belki de. Juju da bunu yapiyor. Konusmasinin yasak oldugu her seyi anlatiyor ve kendi öyküsünü duyuruyor.Öyküsünü anlatirken, savasin neden oldugu bütün kötülükleri bir kez daha hatirlatiyor bize.Juju’nun dili, vicdanimizin, kalbimizin  dili oluyor.Yazar, bütün bunlari Juju’nun agzindan aktarirken umudu diri tutmayi da basariyor. Her seye ragmen yasatilan dostluklari, dayanismayi hatirlatiyor okura. Yasam boyu elimizden tutacak olan arkadaslar, paylasilan güzel zamanlar, en büyük hazine olarak hep bizimle gelecek olan hatiralar…“Ama dünya televizyon mu ki dügmesini çevirip kapatalim!” der, Juju, öyküsünün bir yerinde.Dünyanin dügmesini kapatamazsak da, ona güzel görüntüler eklemek biraz da bizim elimizde degil mi?Kim bilir?