“Talât Pasa daha evvel Enver’le Cemal Pasalar ise hemen birbirini takiben sehit edilmislerdir. Harb-i Umumi’ye vakitsiz ve lüzumsuz girdiler ve lüzumsuz israflarda bulundular. Türk kani ve Türk altini pek lüzumsuz zamanda ve yerlerde seller gibi akti. Mesrutiyetin istihsali için çalistigimiz 1906, 1907 ve 1908 senelerinin bu fedakâr ve samimi arkadaslarini, sonra pek magrur birer kahraman-i hürriyet olarak fazla alkislar arasinda tufeyli mahlûklar arasindaki eski samimi ve fedakâr arkadaslarinin sözlerini istihza ile Cemal Pasa bir de siddetle karsiladilar. Hususiyle benim daha 31 Mart 1325 [13 Nisan 1909] irticaindan beri Anadolu’ya ehemmiyet veriniz. ‘Bir gün anavatan diye elimizde bunu tutabilirsek ne mutlu!’ dedigim bir hakikati bir türlü göremediler, simendiferleri, yollari, tesisati daha ziyade hariç illerde yaptilar. Bu hususta Cemal Pasa beni Divan-i Harb-i Örfi’ye vererek nisbet-i askeriyemin kat’ina ve memleketten ihracima kadar yürüdü. Suriye ve Filistin’e ta Kanal boyuna kadar döktügü Türk kani ve Türk parasi bilmem can verirken ruhunu hirpaladi mi? Ve kim bilir hâlâ da hirpalar mi? Benden hepsine bin rahmetler. Bunlarin bu halleri ve akibetleri hepimiz için insallah hayirli bir ibret levhasi olur.”