Istanbulcunun Sandigi… Sehri kusatan bir dolu söz, yazi, aliskanlik, esya, hatira… Ve bütün bunlarin hikâyesi… ISTANBULCUNUN SANDIGI BIR SEHRIN RUHUNUN MINYATÜR HÂLI. Istanbulcu olmak için Istanbul’un kadîm sakini olmak sart degil, sehrin havasini bir kez solumak, hatta bir filmden, bir romandan, bir siirden ona bakmak dahi o ruha bulasmak için kâfi. Iskender Pala, Istanbulcunun Sandigi’nda gizli duygulari harmanliyor; bazen içleniyor, bazen neseleniyor; kimi zaman sitemini açiga vurup kimi zaman hülyalaniyor. …Eger sehri eglencesiz bir film gibi uzaktan izliyorsa bir serçe, solgun günbatimlarinin siluetine aglamaktan yorulursa yolda ve dönemeden yuvaya düsüp ölürse yavrularina hasret; o zaman, iste o zaman sarsilir duvarlari sehrin ve tekrar kurulmak üzere baslar yikilmaya.…Zaman ki hem dost, hem düsman; hem mazlum, hem zalim. Istanbul ki hem vatan hem gurbet; hem bilge, hem âlim. Zaman, aktikça kuduran nehir bazen ve bazen Istanbul, durdukça köpüren zehir… Nefrete dost ve tuzak sevdaya zaman; hayirda ser ve serde hayir gizleyen Istanbul’um aman… Istanbulcunun Sandigi’nda Iskender Pala zarif kalemiyle sehrin kalbine dokunuyor.