Iki imparatorlugun siyasi, Türkiye Cumhuriyeti’nin ise sanat baskenti sayilan Istanbul, her dönemde bütün sanat dallarinda basi çekmekteydi. Ayni zamanda ekonomik zenginligin de merkeziydi. Hâl böyle olunca, eglence ve onun en yaygin unsuru müzik, sosyal hayatin her asamasinda vardi.1453’ten itibaren sehirde baslayan Türk, Müslüman halkin iskâniyla birlikte zamanla sehirde yeni bir kültürel sentez ortaya çikti. Anadolu, Rumeli, Kafkasya, Orta Dogu ve Kirim’in kir çiçekleri, Istanbul’da asili gül, lale ve menekseye dönüstüler. Saraydaki Enderundan, Mevlevihanelerden, Tekkelerden sehre, halka yayilan müzik, bugün Türk Sanat Müzigi veya Klasik Türk Müzigi olarak nitelendirilen müzikti. Bektasî dergâhlarinda ve halk arasinda Türk Halk Müzigi olarak adlandirilan müzik yankilaniyordu. Iki müzik türü zamanla çalgi, makam ve icra olarak önemli ölçüde birlesti. Sehir halk müziginin en güzel örnekleri sergilenmeye basladi; senliklerde, eglencelerde…19 ve 20. yüzyillarda Istanbul büyük göçlere sahne olunca sehir halk müziginin renkleri çogaldi; çalgilar, icra teknikleri zenginlesti. Mahallî sesler, agizlar, çalgilar varliklarini daha güçlü hissettirmeye basladilar. 15 milyonluk metropol sehrin türküleri de bu oyluma uygun bir görkeme kavustu.Halen TRT Kurumunda 26 türkü ile temsil edilen Istanbul’un, gerek özel arsiv ve koleksiyonlarda gerekse ulasilamayan kaynaklarda takribi 500 civarinda türküsünün olabilecegini söylemek abarti olmaz. Ancak bu kitapta Istanbul halk müzigi ile ilgili fakli kriterler esas alinmak suretiyle “Türkü” tür/sekil ve formuna uygun 100 ezgiye yer verilmistir.