“Daha 1909’da, Jöntürklerin hüküm sürdügü Istanbul’da, kulis arkasinda dört siyonist gazetenin redaksiyonunu yaparken, kesin fikrim olusmustu; Türklerin hakim oldugu yerde günes görünmez ve ot bitmezdi. Siyonizmin tek umudu, Türk Imparatorlugu’nun yikilmasi idi.Almanya’nin savasta yenilebilecegini göremedim; demek ki bir gazeteci peygamber olamiyormus. Ama Avusturya ve Türkiye’nin savas sonucunda bedel ödeyecegi konusunda en ufak bir süphem yoktu. Demir ve tas atese dayanabilirdi; ama tahtadan bir kulübenin eger bir Mucize gerçeklesmezse, atesten kurtulmasi imkansizdi ve bende kesin bir inanç vardi…Mucize yoktu.Filistin’i kurtarmak için öncelikle Türkleri yenmek gerek. Darbeyi dogudan mi, batidan mi vuracagiz; bu sadece teknik bir soru. Her cephe, Siyon’a giden bir yoldur.Aramizdan öyle bir tür insan çikacak ki ne kendi, ne de baskasi adina bir egilimi olacak… Demirden bir tür. Öyle kapkati degil, ama iste demir gibi… Milli çikarlar dogrultusunda, her çesit sekil verilebilecek bir demir… Bir çember mi lazim? Buradayim. Bir çivi, bir vida, bir demir parça? Buradayim. Toprak mi kazilip, açilacak? O kazma benim… Asker mi gerekli? Iste ben, hazirim! Polis, doktor, hukukçu, oyuncu, ögretmen, su tasiyici? Buradayim. Yüzümde ifade yok, psikolojim yok, kendime ait duygularim yok, adim yok, hiçbir seye bagli degilim.”Sadece bir emir kipi taniyorum… Israil’i kur!(Tanitim Bülteninden)Ince Kapak: