Zor anlasilan bir düsünür olarak bilinen Derrida, bazilarinin gözünde bir muamma, bazilari içinse Bati medeniyetinin son dehasi idi. Derrida’nin yapi-söküm (deconstruction) hakkinda yazip söyledikleri, siyasetten edebiyat tenkidine ve hatta mimariye kadar çok çesitli alanlara uygulandi. Bu yüzden Derrida’nin geride biraktigi miras, yazdigi kitaplarin ve yapi-söküm konusunda ileri sürdügü görüslerin ötesinde bir etkiye sahip. Derrida’nin bu bölgede bile titizlikle okundugu gerçegini göz önüne alirsak, onun etkisinin sanildigindan daha derinlere gittigini rahatlikla söyleyebiliriz. Derrida’ya göre, “Klasik Bati, Yahudi-Islam-Hiristiyan ve Yunan-Arap oldugu halde biz onun Yunan-Roma ve Yahudi-Hiristiyan gelenegine ait olduguna inandirildik. Ibrahim’in ogullari birlikte yasamalari gereken bir anda birbirleriyle karsi karsiya gelmek gibi bir tuzaga düstüler.” Islam ve Bati, Derrida’nin felsefi yolculugunda hayati önem tasimasina ragmen hep göz ardi edilen Kuzey Afrika’yi, yani onun dogdugu topraklari konu edinerek Derrida’nin politika, din ve inancin karsilikli bagliliklari üzerine yaptigi yorumlari yepyeni bir isik altinda okuyucuya sunuyor. (Tanitim Bülteninden)