Islâm Dini’nin birer düsünce okulu sayilan itikadî ve siyasî firkalari konu edinen Islâm Mezhepleri Tarihi disiplini, Islâm’da mezheplerin birer din degil, dinin birer yorumu olan beserî sistemler oldugunu, bu yüzden dinle asla özdeslestirilemeyecegini ispat etmek suretiyle mezheplerin birbirlerine düsman birer olusum ya da düsünce özgürlügü önünde birer engel degil, Islâm’in belirledigi sinirlar içinde kaldiklari müddetçe, birer zenginlik olduklarini ortaya koyarak önemli ve lüzumlu bir islev görmektedir.
Müslümanlar arasinda farkli fikir, düsünce, anlayis ve dinî algilama biçiminden kaynaklanan beserî nitelikli olusumlar olarak mezhepler, Islâm dininin mensuplari için birer alt kimlik ifadeleri olup, dogrudan Islâm’in kendisi degildir. Mezhepler, dinin kisiden kisiye degisen farkli yorum biçimleridir ve asla dinin yerine ikame edilemezler.
Bu eserde Hâricîler, Mu’tezile, Sîa, Mürcie, Kaderiyye, Cebriyye ve Ehl-i Sünnet Ekolleri’nden Selefiyye, Es’ariyye ve Mâturidiyye gibi Islâm düsüncesinin tesekkül sürecinde ortaya çikan itikadî ve siyasî mezheplerin olusum süreçleri, öncüleri ve görüslerine yer verildigi gibi, asiri yoruma dayali olarak ortaya çikan Vehhâbîlik ve Islâm orijinli olmakla beraber sonradan Yahudîlik, Hristiyanlik, Zerdüstlük, Mecusîlik, Hinduizm ve Maniheizm gibi çesitli din, kültür ve doktrinlerden farkli düsünceleri bünyesinde bagdastiran Nusayrîlik, Dürzîlik, Bâbîlik-Bahâîlik, Kâdiyânîlik-Ahmediyye ve Yezîdîlik gibi senkretik mezheplerin fikir ve görüslerine de yer verilmistir.