Belki sizlerle ayni taraftaydi kurbanlariniz…Içten içe sizi seviyor, hakli buluyor, belki de destekliyorlardi…Artik kim bilebilir ki…Bunu onlara hiç soramayacak, ögrenemeyecek ve paylasamayacak olmaniz ne kadar yazik ve ne kadar aci…Her yok edisinizde kendinizden bir parçayi da yok etmek ve bunun farkinda bile olmamak…Güçsüzlügünüzü gizleyebilme adina güç kullanmak…Aklin gücünü siddetin gücüne kurban etmenin ilkelligini üstünlük ve erdem sanmanin tarifsiz budalaligi içinde, yok edise ve yok olusa dogru Amok kosusuna kalkmak…Ve o yok olusun yeniden dogusa uzanacagi yanilgisini, kan kirmizi ama çürümüs yapraklarla örülmüs bir zafer taci gibi basinizda tasimak… Özgür iradenizle seçtiginizi sandiginiz yolun aslinda sizi bu seçime zorlayanlarin kurgusu oldugunu, yazdiginizi sandiginiz oyunun sadece basit bir figürani oldugunuzu hiç ama hiç duyumsamadan yok ederek yok olmak… Yaraticilikla süslediginiz yikiciligi, yapicilik olarak görmenin o aptalca ve kolayci büyüsüne kapilmak…Amacinizin günesine uçtugunuza inanirken kanatlarinizin balmumundan yapildigini unutmak…Kurbanlarinizin hayatlari ile yazdiginiz ve tarihe düsürerek silinmezligine inandiginiz notlarin, daha ilk dalgada eriyip gittiginin ve günesin her gün yeniden ve yine kendi kosullari ile dogdugunun farkinda bile olmamak…Sizlere kizarken ayni zamanda üzülmeli miyim?