Her sey bir nokta ile basladi. Kalem noktalari koydu. Noktalarin birlesmesinden egilen, bükülen, kesisen zarif çizgiler, göz alicisekiller ortaya çikti. Bunlar harflerdi. Sayilamayacak kadar çok sayidaki harflerden kelimeler üretildi. Kelimelerden cümleler,cümlelerden fikirler, özlü sözler olustu. Bunlar toplandi, toparlandi, siralandi, siniflandi ve kitap oldu.Iste bu insandi! Âdem’di! Halifeydi! Serefliydi!Sonra o ilk noktadan olusan çizgiler uzadikça uzadi, çogaldikça çogaldi. Birbiriyle kesisen çizgiler alanlari ortaya çikardi. Amaiki boyut yetmezdi; çizgiler diklesti, yükseldi yükseldi ve hacimler olustu.Lâkin bu hacimlerin içi bostu. Bombos bir uzay! Hiçlikten olusan bir mekân!Iste bu mekâna o kitaplar yerlesti! Usulca, özenle!Evren yaratildi!Insan olan kitapla evren olan kitap bitisti, bütünlesti ve sikica kenetlendi!Iste simdi bu kitabi okumak gerekiyordu: “Bir kitabullah-i âzamdir seraser kâinat / Hangi harfi yoklasan mânâsi hep Allahçikar.”Taskin Tuna,Son çalismasi Insan Yagmurlari’nda, insanin Ilâhî âlemlerden süflî âleme inisinin hakikatini, evrendeki hayâl perdesine yansiyantitrek ve bulanik gölgelerle açikliyor.Hayret duygusundan uzaklasmis günümüz insanini, Tasavvuf düsüncesinin kalpleri ferahlatan, gönülleri aydinlatan esintisindenhareketle, hayranlik vâdisine açilan kapidan huzurlu bir yola götürüyor.