“Hey büyük ruhum! Çıkmazlarım! Ani kararlarım! Geçmişim! Annem! Mavi kurdeleli battaniye ve ağlayan o kadın! Adel! Söküp atamadığım!”
“Çamurlu köyüm! Korkularım! Lal oluşum! Geleceğim! Kızım! Lohusa şerbeti ve o yalan! Tekin! Karşı koyamadığım!”
“Yan yana oturmuş iki insan, bir bitiş konuşması, muhtemelen veda. Elimi tuttuğunda da bir deniz kenarıydı. Oysa belki sarılsam, kaybın için üzgünüm ve sana inanıyorum desem, kader çizgim çok farklı olacak. Yapamam!”

Bazen git derken, kal mı demek ister insan?
Herkes haklı olabilir mi?
Af bu kadar değerli mi?
Sevdiği renk insanı anlatır mı?
Okyanus etkisine inanılır mı?
Duvarlar şahit sayılır mı?
Geçmiş kurcalanmalı mı?
Yeniden başlamanın zamanı var mı?

Havaalanı, uçak, tek yönlü bir bilet. Gidenler ve kalanlar. Anne ve kız. Derin bir aşk. Kaybedilen onca zaman. Sorular, cevaplar. Sen, ben, o, biz. Kaç mutsuz hikâyeye ev sahipliği yaptık? Sustuk mu? Hayallerimizi erteledik mi? Affetmenin şifasına kapıldık mı? Geç kaldık mı? Suçladık mı? Tek taraftan baktık mı? Yeni dilekler dileme vaktimiz geldi mi? Bir fincan kahvenin sahi kırk yıl hatırı var mı?