Osmanli Devleti’nin hâkimiyeti altinda yaklasik bes asir refah içinde yasayan Yunanlar, XVIII. ve XIX: yüzyilin baslarinda Avrupa’da ortaya çikan liberal ve özgürlükçü fikirlerin de etkisiyle 1821 Mart’inda isyan hareketine baslamislardi.Yunan Isyani’nin ilk yillarinda Yunan isyancilar Avrupa’daki siyasi dengeler yüzünden Avrupali devletlerden bir destek alamamislardi. Ancak Ingiltere’de iyi bir Yunansever olarak taninan George Canning’in Disisleri Bakani olmasiyla birlikte Ingiltere, isyan üzerindeki politikalarini degistirmis ve Yunanlari desteklemeye basladi. Ingiltere’nin degisen politikalari ile birlikte Fransa ve Rusya da isyan sürecine dahil olunca Yunan meselesi Osmanli Devleti’nin bir iç sorunu olmaktan çikarak, uluslararasi bir sorun durumuna gelmisti. Ingiltere’nin basini çektigi Müttefik Devletler (Ingiltere, Rusya, Fransa), aralarinda imzaladiklari protokollerle özerk bir Yunanistan kurulmasina karar vererek, bu kararlarinin kabul edilmesi için Osmanli Devleti’ne siyasi alanda baski yapmislar; Osmanli Devleti bu baskilara boyun egmeyince müttefikler askeri müdahaleler ile Yunan Isyani’na fiilî olarak müdahil olmuslardi. Bu müdahalelerin ardindan Londra’da biraraya gelen Anlasma Devletleri 3 Subat 1830 tarihinde imzaladiklari Londra Antlasmasi ile bagimsiz Yunanistan’in kurulmasina karar vermisler ve Osmanli Devleti’ni de bunu kabule mecbur etmislerdi.