Hepimiz öykü anlaticisiyiz – yasadigimiz hayati anlayabilmek için öyküler anlatiriz. Ancak anlatmak yetmez: Dinleyen biri de olmalidir. Iste Stephen Grosz, dinleyen o kisi. “Düsündügümüz, yaptigimiz seylerin tutsagi olmak, dürtülerimiz, aptalca seçimlerimiz tarafindan köseye sikistirilmak, mutsuzluk veya korku tuzagina düsmek, kendi tarihimizce mahkûm edilmek; bunlar hayatta çogumuzun deneyimledigi seyler. Böyle anlarda iler-leyemedigimizi hissederiz ama bir çikar yol olduguna da inaniriz. Bir hastam ‘Degismek istiyorum yeter ki degismeme gerek kalmasin’ demisti bütün safligiyla. … Bu kitap degisimi konu aliyor. Degisimle kayip hissi birbirine göbekten bagli oldugundan -yitirmeden degisim de olmaz- kitap yitimden de söz ediyor.”Grosz, binlerce saatlik psikanaliz seanslarindan damittigi kisa metinlerden olusan bu kitapta en sasirtici insan davranislarinin arkasinda yatan gizli duygulari ortaya çikariyor. Bunu yaparken mesleki jargondan arinmis, edebi bir dil kurmayi da basariyor. Kitaptaki öyküler gündelik hayatimizin parçalari: Sevdigimiz insanlarla, söyledigimiz yalanlarla, basa çikmak zorunda kaldigimiz degisikliklerle ve yasla ilgili. Bütün bu öyküler, bize kendimizi nasil yitirdigimizi ve nasil bulabilecegimizi anlatiyor.