Kitabin konusu velâyet-i fakih, Imâmiyye Isnaaseriyye Sîa’sinda diger adiyla Caferîlikte ortaya çikan, daha çok devlet idaresiyle ilgili siyasî bir teoridir. Teori, basta fakihlerin dinî kurum içinde velâyetinin; dul, yetim ve buluntu çocuklara velâyetini ifade ederken, oradan ilim havzalarini idare, mallarin zekâti ve humusunu toplama üzerine bir velâyetini ifade edecek sekilde genislemesini; daha sonra ser’î mahkemelere uzanmasini; bilahare de devletin bütün islerini içine alacak, dünyevî otoriteyi kontrol edecek ve onu yönlendirecek biçimde genislemesini ifade temektedir.Humeynî ile bu velâyet bütün islere hâkim olacak sekilde mutlak tam bir otoriteye dönüstü. Hatta o velâyet makamini nübüvvet ve meleklik makaminin üstüne çikardi. Bunun yaninda Âyetullah el-Hûî, Âyetullah Serîatmedârî, Fazlullah Nûrî gibi dini otoriteler teorinin Gaib Imam’in yetkisi dâhilinde olan isleri de içine alacak sekilde genisletilmesine karsi çikmislardir.Kitap teoriyi, savunanlarca Imâmî fikhindan aldigi mesruiyetini arastirmaya baslamadan önce Sîî Mezhebi’nin temellerini, genel görüslerini anlatan tarihi ve betimleyici bir okumada bulunmakta, arkasindan da salt Islamî perspektiften tenkidini yapmaktadir.