Hiçbir sey, düsündügün gibi degil. Sevdigini sandigin kadin ya da adam, aslinda o insan degil. Kim oldugunu kendisi bile bilmiyor. Ve sen; aslinda kendinin kim oldugunu sen de bilmiyorsun. Hepsi ILLÜZYON. Seçiyorsunuz birbirinizi; deniyorsunuz, tadiyorsunuz, anladiginizi saniyorsunuz… Sonra büyük heyecanla yola çikiyorsunuz. Farkinda olmadan; keskeler listenizi olusturmak üzere; göz göre göre, itinayla el ele veriyorsunuz. Zaman degisiyor, mevsimler degisiyor, yanitlar degisiyor ama siz hep ilk günkü o iki insan gibi kaldiginizi saniyorsunuz. Tam karsinda, dimdik, tüm asaletiyle duran o heykele iyi bak: ILLÜZYON.Baktigin o kadin, gözlerine aktigin o adam, tanistigin günde kaldi halbuki. Hiçbir sey eskisi gibi degil… Olmayacak da, ne kadar istesen. Kizma ama… Sen öyle dönüktün ki karsindakine… Ardi sira kirilan aynalarin üzerine, ayaklarin kanaya kanaya basip geçtin resmen. Iki acamasiz heykeltirastiniz.. Yonttunuz birbirinizin her yanini.. Yonttunuz birbirinizi… Heyecanla, arzuyla, umutla, askla ya da adina ne dediyseniz ondandi iste… Degerdi, sonuna kadar giderdi… Emindiniz. Oysa sonradan ortaya çikan seye baktiginizda ne de üzüldünüz…O sey ne senin heykelindi, ne de onun… Neresinden bakarsaniz bakin, begenmediniz.Kirik dökük, yikik, eksik bu seye bakarken, nasil da doldu gözleriniz.. Iyi de, güzellestirmek isterken nasil olurdu da yikilirdi ki hayaller?Bir kadin… Bir erkek… Bir çocuk… Ikinci kadin… Bunca insan hangi büyük resmin içine girer?!Kadin ne ister? Erkek ne bekler? Ve bir çocuk, kendini bu hikâyenin neresine, nasil ekler?”dip.”in yazari Didem Arslantürk’ten; bir solukta okunacak, içinden kendi hikâyesini alanlari ‘uyandiracak’ ikinci kitap: Illüzyon.(Tanitim Bülteninden)