1919 yilinda, Birinci Dünya Savasi’ni sona erdiren Versay Baris Antlasmasi’nin imzalanmasiyla, geride birakilan dört yillik yikimin “bütün savaslara son veren savas” olarak anilacagi ve uygarligin bir daha asla böyle bir yok edici çilginliga teslim olmayacagi temennisi bütün dünyada akillara kazinmisti. Ne var ki sadece yirmi yil sonra çapi, dehseti ve yok ediciligiyle 1914-18 yillarini kat be kat geride birakan ikinci bir küresel savas patladi. Birinci Dünya Savasi’ndan maglup çikan Almanya ile Rusya’nin içine savruldugu devrimci radikalizm, muzaffer tarafta yer almalarina ragmen haksizliga ugradiklarini düsünen Italya ve Japonya’nin saldirgan revizyonizmi; bütün dünyayi sarsan 1929 ekonomik krizi ve imparatorluklarin yikilmasi ardindan zincirinden bosanan militan milliyetçi yahut sosyalist ideolojiler bu felaketi adeta kaçinilmaz kilmislardi. Birinci savasta ortaya çikan topyekûn savas anlayisi, kitle imha silahlari ile stratejileri ve totaliter yönetimler neticesi, 1945’te silahlar sustugunda, dünya nüfusunun yaklasik yüzde üçüne tekabül eden 60 milyondan fazla insan ölmüstü. Bu, tarihteki en ölümcül savasti.