XIV. yüzyil Islâm âlemi ile birlikte Türk dünyasini canli levhalar halin­de aksettiren önemli kaynaklardan biri de Ibn Battuta’nin Tuhfetu’n-Nuzzâr fî Garâibi’l-emsâr ve Acâibi’l-esfâr adli seyahatnamesidir.1325 yilinda, 22 yasinda iken hac maksadiyla memleketinden ayrilan, Avrupa hariç neredeyse eski dünyanin tamamini gezen Ibn Battuta, Marko Polo ile birlikte Ortaçag’in en büyük iki seyyahindan biridir.Seyahatname; yeme, içme, giyim, aletler ve âdetlerle ilgili etnoloji ve folklor malzemesinden baska, Islâm âleminin iktisadi hayatini ve sanatini inceleyenler için bir hazine degerindedir. Eser o zamanki Islâm dünyasinin etnik vaziyeti hakkinda da bilgi vermektedir. Devrin büyük seyhleri, velileri yaninda Sünnîlik, Siîlik ve subeleri hakkinda fikir edinmek de mümkündür.Eserde Anadolu’nun o günkü durumu hakkinda ayrintili bilgi vardir ve beyliklerin iç ihtilâflari, Umur Bey’e karsi düzenlenen Haçli saldirisi, Germiyanogullari’na karsi duyulan güvensizlik, Eretna Devleti’nin refah seviyesi, Sinop’un stratejik degeri, Erzurum ve Erzincan’da birbirleriyle çarpisan Türkmen kabileleri, Ilhanlilar’in Anadolu siyaseti, Çobanogullari vb. hakkinda birinci el kaynaklardandir.Bu eser hazirlanirken Serif Pasa tercümesi esas alinmakla beraber Defrémery tercümesinden de istifade edilmistir. Eserin mukaddime kismi hariç, diger bölümleri mümkün oldugu kadar sade bir dille verilmeye çalisilmistir. Bu baskida arastirmacilarin istifadesi için eser sonuna bir “Dizin” ilave edilmistir. Oldukça akici bir dile sahip olan Seyahatnamenin okurlarin begenisini kazanacagini umuyoruz.