Kapkara paranla köylüden apak aldigin bu taslar, bu hudut Tedirginligine aldirmadan kusacak seni Sabaha karsi vurdugun, Sabaha karsi gizlice vurup öylece biraktigin Öylece birakmadan kafasini kesip mumladigin Boynuzlari simdi çiftligin kapisinda herkesi selamlayan Geyigin son bakisini hatirla efendi Hançerledigin, bogazdan kuyruga yardigin Etinde çaglayan her bir kursunda zevkle titredigin Hayvanlarin tarafina geçemeyeceksin Kalçalarini ayirip irzina geçtigin hayvanlarin Aforozudur seni.Zorbaliginin sah damarindan Öpecek geyik seni.Nazli Karabiyikoglu’ndan ilklerin sesi, insanligin; toprakla, hayvanla, ormanla, gökyüzüyle ilk karsilasmasinin, bu karsilasmanin meydana getirdigi büyük gerilimin, o gerilimin içinde sakli duran evrensel ortakliklarin ve itirazlarin sesi. Hem Ege’de, hem Konya’da, hem Kars’ta, hem de bacalari pis pis tüten sehirlerin tamaminda geçebilir mi hayat veyahut metin? Karabiyikoglu bu zor isi, insanin hayvana eklenmesi, esitlenmesi, topragin yardimiyla kendini zaten orada bulmasi marifetiyle beceriyor.Öykü mü, roman mi yazdigini da umursamiyor. Yazmaliydi ve yazdi Hayvanlarin Tarafi’ni.Simdi sira, baska taraflarda.