“Seni anlatacaktim…Senden söz edecektim…Ya da senden haberdar edecektim. Seni bilsinler istedim belki de…Ismini söylesem; kiminin aklinda simarik, kimininkinde uysal, kiminde cahil, kiminde ölüm, kiminde mazlum, kiminde zalim, kiminde genç, kiminde yasli, kiminde çirkin, kiminde güzel bir seyler canlanacakti. Herkes kendi aklindan, kendi geçmisinden, kendi kitaplarindan, kendi tarihinden, kendi açisindan, yani “kendi”nden bir olta takacakti sana…Rengini söylemeye kalksam; kimi kötü, kimi iyi, kimi yakan, kimi yanan, kimi duran, kimi kosan, kimi ayik, kimi sarhos sanacakti seni. Herkes “kendi” rengiyle boyayacakti seni…Kokunu anlatsam; kimi hos, kimi igrenç, kimi hafif, kimi agir, kimi çiçekli, kimi baharatli sanacakti seni. Herkes “kendi” burnuyla koklayacakti seni…Tadini söylesem; kimi aci, kimi tatli, kimi eksi, kimi mayhos, kimi tuzlu diyecekti sana. Herkes “kendi” dilinin bildigi bir tada benzetecekti seni…Huyundan söz etsem; kimi iyi, kimi kötü, kimi korkak, kimi cesur, kimi tembel, kimi çaliskan, kimi kahraman, kimi kaçak, kimi akilli, kimi deli sanacakti seni. Hepsi “kendi” kalbinin penceresinden seyredecekti seni…Baktim ki, neyinden bahsetsem “onlara”, neyinden söz açsam “onlardan”, neyini söylesem “onlarin” olacak; ne söylesem örtecek seni, sustum, hiç anlatmadim…Suskunluk bile herkesin karninda baska bir çocuga gebeydi. Saklandim, beni gören seni bir sey zannetmesin diye…”Cem Mumcu, Binbir Insan Masallari’na Hayat Gerçege Perde ile devam ediyor.