Hayallerim ve BenDeniz hayal kurmayi çok seven bir çocuktu. Ama bunun için isitmedigi azar kalmiyordu! Çevresindeki büyükler, Deniz’in kurdugu hayallerin bir gün ne islere yarayacagini bilseler, ona hiç kötü davranirlar miydi? Hayal kurmaktan vazgeçmeyen bütün çocuklara, Görkem Kantar Arsoy yazdi, Mert Tugen resimledi.TadimlikDeniz süzülen kus tüyünü dikkatle izlerken onu yakaladigini, kafasina taktigini, Kizilderili oldugunu düsledi… Kabile üyeleriyle atesin etrafinda dönerek dans ediyor, sarkilar söylüyor, davul çaliyordu… Içinde tarif edilmez bir cosku vardi. O sirada kus tüyü süzüldü, süzüldü, süzüldü ve asfalta yumusak bir inis yapti. Yerdeyken rengi daha da koyulasmisti. Belki bir kargaya, belki de bir güvercine aitti. Deniz yaklasan araba sesini duydu. Tüy yine havalanacak mi diye merak etti. Araba geldi geçti. Deniz kus tüyüne bakindi. Yerinde degildi. Ortadan kaybolmustu. Hayretler içinde kaldi. “Belki de sahibini bulmustur!” diye geçirdi içinden. Iste, buna sevindi. Deniz sik sik renkli hayallere, oyunlara dalip giderdi. O, halinden memnundu, ama annesi, babasi ve ögretmeni, Deniz’in akli bes karis havada, yavas ve dikkatinin daginik oldugunu düsünürlerdi. Aslinda, bunu pek belli etmemeye çalissalar da Deniz öyle düsündüklerini içten içe hissederdi. Üstelik, buna çok üzülürdü.