Serife teyzeler ve Elif nineler için, o zamandan bu zamana kadar hayat, nelerini degistirmistir ki? Atalari, bu topraklara geldigi ilk günlerde de bunlar böyleydi. Ayaginda yirtik pabucu, çarigi, rengârenk dokuma basmadan yamali entarileri ayniydi. Çaliginin altindaki kinasi solmus fesinden dagilan; yariya kadar dökülmüs, seyrelmis, sonbaharin sonlarindaki boz otlara benzeyen karisik saçlari da ayniydi…Aglayan gözleri, çile dolu yürekleri de ayni. Aciyi, kendi paylarina ayrilmis sayislari da ayniydi. Halen ömürleri; fukaraliklarla, acilarla, fenaliklarla geçerken, bütün bunlari az bulmus gibi, acimasiz hayat, kirilmaz azi disleri arasinda çignendikçe çigniyor, inletiyor, aglatiyor Anadolu analarini. Gamli analarin yüreklerinin bu çigligi, acimasiz hayat yasalari karsisindaki en dayanilmaz boyun egistir. Baska yerlerdeki; yüksek refah, mutluluk gösterileri ve satafat ugruna; bir baska yerlerde meydana gelen savaslar, felaketler, yikimlar, beseri ahlak ve akil yasalariyla izah edilemeyince, yukarida duydugumuz aci çigliklar; hayatin hiçligindeki hayallere yollar insanoglunu. Bu da onun utancidir. Kendime hep sorarim; yasli çaglar, insanliga verebilecegini vermis midir acaba? Bunun en kestirmeden cevabi; Anadolu analarinin yukaridaki; kafiyesiz agitlari, derin elemleri, çigliklari ve hiçkiriklaridir.(Tanitim Bülteninden)