Klasik devir Arap tarihçiliginin son temsilcilerinden olan Celâleddîn Suyûtî’nin eseri, Hz. Muhammed’in vefatinin ardindan, Hz. Ebû Bekir’in halife seçilmesiyle birlikte baslayan ve böylelikle Islam tarihinin, özellikle ilk iki yüzyili boyunca en temel yapi taslarindan birini olusturan halifelik kurumunu ve halifelerin hayatlarini vakayiname seklinde ele alir. Baska bir deyisle, kitabin öznesi Hulefâ-i Râsidîn olarak bilinen ilk dört halife -ki bu devir sadece Suyûtî için degil, diger tüm Islam müverrihleri için de Hz. Muhammed’le birlikte Asr-i Saadet’tir- bunlari takiben Emevîler (661-750), Abbâsîler (750-1258) ve son olarak Memlük hâkimiyetindeki Misir Abbâsîleri’dir (1261-1517). Böylelikle, esyanin tabiati geregi eser bir büyük adamlar tarihi ya da elitler tarihidir; bir saray ve yüksek kültür tarihidir. Bunun yani sira, savaslardan ve önemli fetihlerden, mucize olarak algilanan olaylardan siirler esliginde, duygusal bir dille bahsederken; yenilgi, felaketler ve önemli kimselerin ölümlerinden de yine agitlarla bahseder. Anlasilacagi üzere, Celâleddîn Suyûtî’nin tarihe yaklasimi olguyu oldugu gibi aktarmaktan öte, duygusal ve coskuludur.