Dört yil boyunca gerçeklestirilen yolculuklarla Gezici Deneyler Projesi’nin gönüllüleriyle 62 yatili ilkögretim bölge okulu ve 15 köy okuluna gittik. ODTÜ’nün emektar Mavi Otobüs’ü tasidi bizi. Amaç, köy çocuklarina “Sizler de büyük kentlerdeki çocuklar gibi basarabilirsiniz,” demekti. “Yeter ki isteyin, çalisin; biz tikandiginiz yerde arkanizda olacagiz,” demekti; bilimsel meraki, yaratici düsünmeyi, hayal gücünü kamçilamakti. Büyük kentlerin tüketim çilginligina kapilmis çocuklariyla, çocuklugu bilmeden yoksullugun, acilarin sorunlariyla bogusan bu çocuklar ayni ülkede birbirlerinin varligindan habersiz yasiyorlardi. Aileleri kalabalikti, yoksuldu. Çocuklarin kimi tarlalarda, bahçelerde çalisiyor, kimi hasta yasli anne-babasina bakiyor, eve gider gitmez mutfaga kosup yemek pisiriyor, koyun güdüyor, tezek topluyordu. Onlar, okulsuz köyleri, ögretmensizligi, kardan, çigdan kapali köy yollarini, selden, depremden yikilmis okullari, kitapsizligi, okula gelebilmis bir kiz ögrenci olmanin ayricaligini, yarinin belirsizligini biliyorlardi. O kadar yoksul, o kadar haklarindan, insanca yasam kosullarindan habersizdiler ki, bizim kulplar bulup elestirdigimiz, daha iyisini istedigimiz okullar, onlar için cennetti. Büyük kentlerde nelere su gibi harcanan 250-300 milyon liralar, bu çocuklarin bir yillik yemek-giysi masraflarini rahatça karsilayabilirdi. Yolculugun ilk günlerinden beri beni derinden etkileyen köy çocuklarinin öyküsünün mutlaka yazilmasi gerektigine inanmistim. Günesin Çocuklari böyle bir kitap oldu.Ince Kapak: –