“Salonun bir köşesinde sessizce oturan Mazlum, dikkatle ve hayranlıkla Onu izliyordu. Yürümeye devam ederken sadece beynine sükûn eden tespitleri düşündüğünü ve yaşadığını; gözleri kapalı yürüdüğünde temposunun değişmediğini, düşündükleri ve yaşadıkları dışında hiçbir şeyi hissetmediğini görüyordu. Onu dinlerken yaşamı anlamaya yeni başlamış, yaşama yeni uyanmış bir çocuğun gerçek heyecanı ve tutkusuyla, giderek hızlanan adımlarla onunla birlikte yürüyeceği kesinleşti. Bugünden başlayarak bütün yaşamını değiştirecek, kimseye faydası olmayan tüm boş zaman öldürmelere son verecekti. Yaşamında ilk kez her tür bağlılığın ruhun asıl güçlerini engellediğini, insanın gerçek kişiliğinin ancak özgür olduğu zaman ortaya çıktığını anladı. Gençliğin anlamı, her yeni öğrenilenden coşku duyup yeni keşiflere çıkmaktı. Bu gerçeği çarpıcı hissettiğinden, daha önce hiç umursamadığı yüzlerce konu aklına geldi ve heyecanlandı. Gözleri yeni bir bilinçle keskinleşti; çevresinde ilgilenilecek, beğenilecek, üzülecek şeyleri görebilmesini sağladı. Dünyada bir şeyi yarım söylemek ya da yarım bırakmak kadar kötü bir şey yoktu. Her kötülük bu yarım işlerden çıkardı. Yarım devrimcilik yapmak da benzer sonuçlar doğururdu.

“Duygu ve düşüncelerindeki sağlamlık, tamlık ve bütünlük, herkese ve her şeye sonsuz bir karşı koyma gücü veriyordu. Konuşmayı dikkatle dinleyip yazıya döken Hayri, peşine düştüğü saflığı, tazeliği ve yeniliği derin bir diriliş duygusu içinde duyumsadı. Yepyeni bir bahar uyanışı içinde olduğunu derinden yaşadı…