Cahit Sitki Taranci, Otuz Bes Yas siiri ile edebiyatimizin kült sairleri arasina girmis, Baudelaire, Verlaine gibi Fransiz sairlerinden etkilenmesine karsin yasami boyunca hiçbir yazinsal akima dahil olmamistir.
’’Siirle hayat arasindaki siki iliskiye inandigim içindir ki, siiri hiçbir zaman bir düsüncenin kanitlanmasi olarak düsünmedim. Siirin yapisinin gerektirdigi bu bagimsizlik, sairlerin özgürlük askiyla da açiklanabilir,’’ diyen Taranci, düzyazilari, mektuplari ve öykülerinde de bu anlayisini sürdürmüstür.
Taranci ne yazik ki aramizdan genç yasta ayrildi, bu yüzden sagliginda yayinladigi yapit çok degildir. Ölümünden sonra bir araya getirilen düz yazilari ve konusmalarinin disinda, yirmi iki öyküsünü de kapsayan bir çalisma da 70’li yillarda yayinlanmisti. Taranci bu öyküleri bir dönem Cumhuriyet gazetesinde düzenli olarak yazmisti. Kendi siir anlayisini öykülerinde de sürdürdügünü gördügümüz Taranci, bu öykülerde de dili son derece ekonomik ve ritimli bir biçimde kullaniyor. Bu öykülerde klasik öykü anlayisindaki gibi birtakim olaylara ve büyük düsüncelere rastlamiyoruz. Tersine, günlük yasamin içinden, anlik duygulari ya da durumlari anlatan öyküler bunlar.
Sairin unutulmaz bir dizesi altinda, Gün Eksilmesin Penceremden adiyla bir araya getirdigimiz bu öyküler, okuyunca göreceksiniz, son derece yalin, çarpici, yaratici bir öykücünün usta isi çalismalari. Kitap, sairin bütün öykülerini ilk kez bir araya getiriyor. M. Sadik Aslankara’nin önsözüyle sunuyoruz.
(Tanitim Yazisindan)-