“Habib Bektas’in Gölge Kokusu, siradan bir ödül romani degil; iyi bir yazarin, sabirli ve titiz çalismasiyla yazilmis, alabildigine usta isi bir roman.”Fethi Naci, Yeni Yüzyil”Her sey kokar mi, dede?” diyorum.”Her seyin bir kokusu vardir, kizanim,” diyor. “Topragin bile!” Her mevsim bir baska kokar toprak. Bahar aylarinda bir çocuk kokusu yayilir topraktan. Narin ama dirençli. Yaz aylarinda karni burnunda bir kadin sanki; agir, bereketli. Sonbaharda hüzün kokar, kisin uyku. Simdi, baharin son günlerinde, çocuk gülüslerinin kokusunu duyarsin. Hele yaz aylari! Bir parça da koklayana baglidir, alinan koku.”Bir avuç toprak aliyorum yerden. Kokluyorum. Dedemin anlattigi kokularin hiçbiri gelmiyor. Dedem üzülmesin diye “Dogru!” diyorum. Gülüyor dedem. “Gözlerini yummadin ki!” diyor. Ah bu dedem, her seyi bilir! Fethi Naci’nin Yüzyilin 100 Romani adli çalismasinda yer alan, Atif Yilmaz’in ise Eylül Firtinasi adiyla beyaz perdeye uyarladigi Gölge Kokusu, 1980 sonrasi kültürel iklimi bir çocugun gözünden ele aliyor. Darbe sonrasi bir yanda Almanya’ya kaçmak zorunda kalip savrulan ve kendi yaralarini sagaltmaya çalisan bir anneyle baba, bir yanda dedesinin yanina birakilan küçük bir çocuk