Onun gittigi yönü hiçbir pusula gösteremezdi…Sis kalinlasti ve ben kör oldum. Ayaklarimin altinda ezilen karin gicirtisini duyuyordum; körük gibi solugumu, rüzgârin isligini… Vücudumdaki tüm kil, tüy adina ne varsa hepsini ayaklandiran hiriltiyi… Çok yakinimdaydi. Belki az sonra nefesini ensemde duyacagim. Durdum. Bes santim ötesini görebilsem keske. Sali siyirdim, elime doladim. Ise yarayacagindan degil, kendimi teselli etmek için. Dönüp durmaktan ayagimin altinda bir çukur olusmustu. Aman ne iyi! Kendi mezarimi kaziyorum.Adsiz bir “gezgin” o. Yolu kesisenler, sert mizaçli bir kadin olarak hatirliyor onu. Ne nereden geldigini biliyorlar, ne de nereye gittigini. Niçin yollarda oldugu bile meçhul. Can yoldasi motosikletiyle kilometreleri asarken, birilerinden kaçiyor. Kendince dagitir göründügü adaletin tek tanigi ise, katettigi yollar. Derken, bir aksam konaklayabilecegi bir yer ararken, o garip köye variyor. Ve yalnizca bir geceligine misafir olacagini sandigi o garip eve… Yola ilk ne zaman çikmisti? Neydi beklentisi? Kaçiyor muydu sadece? Ariyor muydu yoksa? Bu gizemli ve hayati yolculuktan alikonmamak, bu sorulardan bile önemliydi… Hayalle gerçek arasina zardan bir duvar ören gizemli kurgularin yazari Sevgi Saygi’nin ilk romani Gezgin, ayni zamanda yazarin Peri Efsa’dan sonra ON8’de yayimlanan ikinci kitabi. Saygi, bu kitabinda okuru ser verip sir vermeyen bir kadinin, bir “gezgin”in motosikletiyle, derin sessizliklerde, sarsici bir yolculuga çikariyor. (Tanitim Bülteninden)