Falih Rifki Atay’in Ates ve Günes adli kitabinda, bir subayin kendisine yönelttigi su elestiriyle Çanakkale direnisine hak ettigi degeri vermeyisimizin çok eskilere dayandigini görebiliriz: Siz gençler ne tembelsiniz? Hiçbir sey yazmiyorsunuz. Çanakkale’ye bir torpido sair ve ressam gitti. Daha bir kitap bile görmedik.”Oysa Çanakkale’yi ziyaret ederek, izlenimlerini aktarmalari istenen sanatçi heyeti, 11 Temmuz 1915’te Sirkeci’den trenle yola koyulur. Davete, aralarinda Ibrahim Çalli, Enis Behiç, Hamdullah Suphi, Ömer Seyfettin, Ibrahim Alaattin, Nazmi Ziya ve Mehmet Emin’in de oldugu on yedi kisi katilir. Heyet-i Edebiye olarak anilan grup, bir Ingiliz zirhlisi tarafindan tahrip edilen Namik Kemal’in Bolayir’daki mezarini da ziyaret etmeyi unutmaz.Davete katilamayanlar arasinda öyle güçlü bir kalem vardir ki, eger heyette o olsaydi Çanakkale Savasi hakkinda elimizde harika bir eser olabilirdi. Ancak gidemez, çok önemli bir mazereti vardir, ölüm dösegindedir. Tevfik Fikret, basucunda duran Çanakkale’deki savas alanlarina ziyareti içeren davetiyeye bakarak verir son nefesini Ve Sunay Akin, Çanakkale’den bindigi gemisiyle, dünyanin gizli kalmis pek çok kiyisina ugrayarak sürdürür yolculugunu. Hiç anlatilmamis öyküler fisildar kulagimiza, Geyikli Park subaya geç kalmis bir özürdür adeta.