Insanin mekanla iliskisi, varliga, hayata ve çevreye bakisindan bagimsiz olmamistir. Bir yasama mekâni olarak sehir, modern öncesi dinamiklere göre sekillenmistir. Bu bakimdan geleneksel sehirde mekân tasavvuru, insani varolusun dogayla çeliskisini degil, birlikteligini gösterir tarzda yayilmistir. Geleneksel sehir dindarligi, bir bakima insan, doga ve toplum birlikteligini mümkün kilan mekânsal bir muhitte var oluyordu.Modern kent, insanin yalnizca mekanla iliskisinde bir farklilasmayi degil, insanin kendisiyle, tabiatla ve tarihle iliskisinde de bir kirilmayi temsil eder. Kent dindarligi, içinde geleneksel olandan nüveler tasisa da, ister istemez yeni kentsel dünyanin dinamiklerine göre bir degisim sürecinden geçmektedir.Bu kitabin temel vurgusu, dindarligin mekânla iliskisinde, geleneksel dindarligin sehre ait yüzü ile modernligin kentte tezahür eden yeni dindarlik formlari arasinda beliren ciddi farkliliklar üzerinedir. Bu durum kentlesme tecrübemizde, dini düsünce, zihniyet ve yasayis bakimindan hem seküler zemine sahip kentsel yasam pratikleriyle, hem de diger dini düsünce, grup ve anlam sistemleriyle uyumdan gerilime uzanan çatismali bir etkilesimi ve dindarligin yeni görünümlerini karsimiza çikarmaktadir.