Bir kitapçidaki yeni yayinlar kendi reklamlarini üzerlerine takili renkli bir kâgit bandrolle yapiyorlardi:”Okunmaz bir paçavra… Beyni sulanmis bir ihtiyarin son yapiti, bugüne dek tek nüshasi bile satilmadi… Ervin Hörg?’nün en mide bulandirici, en tumturakli siirleri.””Inanilir gibi degil,” diyerek saskinliktan saskinliga düstüm. “Burada bu kitaplari satin alanlar çikiyor mu?””Almayacaklar da ne yapacaklar!””Ve de okuyorlar mi?” “Yoksa sizde böylelerini okumuyorlar mi?”(…)Parlamentonun önündeki alanda birisi binlerce kisilik bir kalabaliga nutuk çekiyordu:”Dar alnima, hayvansal bir açgözlülükle çarpilmis yüzüme bir bakmaniz yeter, kiminle is tuttugunuzu hemen anlayacaksiniz. Hiçbir meslekten, bilimden anlamam, bu dünyada hiçbir is için elverisli degilim, özellikle de size yasamin anlamini açiklayacak ve sizleri bir amaca dogru sürükleyecek bilgim yok. Amacimin ne oldugunu da size anlatayim. Kisa yoldan küpümü doldurmak istiyorum, haraç toplar gibi para toplamak istiyorum, öyle ki benimki ne ölçüde artarsa, sizinki o ölçüde azalsin. Bu yüzden sizleri elimden geldigince aptallastirmam gerekiyor. Yoksa sizler kendinizi yeterince aptal mi saniyorsunuz?””Hayir, hayir!” diye öfkeli bir ugultu koptu kalabaliktan.”Madem öyle, sunu demek istiyorum, vicdaniniz ne buyuruyorsa onu yapin. Rakibimi tümünüz de taniyorsunuz. Soylu, elcil bir erkek, koca bir kafatasi var, insani aydinlatan bir de beyni. Bu kentte onun yaninda yer alacak bir kisi var mi?””Hiç kimse!” diye kükredi kalabalik tek bir agizdan. “Hiç kimse yok” sesleri yükseldi ve yumruklar da havaya kaldirildi.Hava karardi. Gecenin içinde dolaniyordum. Birden kara gökyüzü aydinlaniverdi, sanki günes dogmus gibiydi, pek çok günes, bütün bir günes sistemi. Alev saçan harfler kivilcimlar saçiyordu:”Çaliyoruz, aldatiyoruz, soyuyoruz.””Bu ne?” diye sordum Esti’ye. “Bir bankanin isikli reklami,” dedi aldirmazlik içinde.