Necmettin Turinay, Fuzûli’den Şeyh Galib’e Aşkın Uzun Hikâyesi adlı incelemesinde, alışılagelenin aksine, şiir merkezli edebiyat tarihi anlayışından uzaklaşıyor ve klasik sanatkârların gu¨çlu¨ birer hikâyeci taraflarının bulunduğuna dikkat çekiyor. Bakışını bilhassa, Klasik edebiyatımızın zirve isimlerinden Fuzûli ve Şeyh Galib’e çeviren yazar, mesnevi tarzıyla kaleme alınan Leylâ vu¨ Mecnûn, Hu¨sn u¨ Aşk gibi metinlerin klasik hikâye yahut roman olarak okunabileceğini ileri su¨ru¨yor. Sunduğu yeni perspektifle, gu¨çlu¨ şiirler yazmanın yanı sıra hikâye anlatma iştiyakı ile dolu olduklarına inandığı klasik sanatkârların, modern bir tu¨r kabul edilen romana yaklaşan tavırları ile açtıkları yeni alana vurgu yapıyor. Roman tu¨ru¨nu¨n Tu¨rk edebiyatı ile ilişkisini ilgi çekici noktalardan ele alan Turinay, bu yaklaşımıyla onu yeni bir tarihsel du¨zleme yerleştiriyor.
Turinay, Tu¨rk Edebiyatı’nın vazgeçilmezleri arasında yer alan Leylâ vu¨ Mecnûn’a ve Hu¨sn u¨ Aşk’a dair yeni yorumlar u¨retiyor, edebiyatımızdaki su¨rekliliğe işaret ederek Divan Edebiyatı ile Modern Tu¨rk Edebiyatı arasında köpru¨ler kuruyor. Böylelikle, eleştiri ile deneme arasında bir dil ile, aşkın uzun hikâyesine erişmemizi sağlayacak ipuçlarını çıkarıp gözler önu¨ne seriyor.