Dua, kulun bütün benliğiyle Yüce Yaradan’a yönelerek O’ndan istek ve dilekte bulunması anlamında dinî bir terim ve bu amaçla icra edilen bir ibadet şeklidir. Dua, mümin için ibadettir. Onun için de dua etmekten usanmak, acele etmek bir mümine yakışmaz. Hayatının gayesi ibadet ve kulluk olan mümin bilir ki; Cenâb-ı Hak, duada ısrarı sevmekte ve çok dua edenlerin duasını kabul etmektedir. İşte bundan dolayıdır ki evvela kendimiz, sonra ailemiz ve tüm insanlık için dua etmemiz gerekir. Bunun için de Kur’an-ı Kerim’de geçen duaları, hadis-i şeriflerde geçen duaları ve en daha kolayı Allah’ımızın “Esmâ’ül Hüsnâ”sı ile dualarımızı içimizden geldiği gibi yapabiliriz. Çünkü, kendimize gelmenin tam zamanı… Neden kendimizde değiliz sizce? İşte size birkaç ipucu… İlk evvela şunu unutmayalım ki tuhaf bir varlığız. Tuhaf olduğu kadar da karışık ve dolambaçlı yollardan kendini arama yarışına girmiş bir derbederiz. Şayet yollar uzuyorsa bu derbederliğin adını “Şanssızım” koyacak kadar da ümitsiz… İnsanın kendisine yakıştırdığı en onurlu vasıf ise yalnızlık… Ne olduğunu, nasıl olduğunu bilmeden çıktığı bu yalnızlık yolculuğunda, derin derin koklamak şöyle dursun, neyi nasıl yapacağına karar verememiş ve kararsızlıkla kendisine “yalnız” olma yetisini de yapıştıracak kadar da “kendinden habersiz…” Göklere çıkar, yerin yedi kat aşağısına iner de insan, bazen de aralarda kalıverir. Arasat der, kararsızlık der, çaresizlik der de “korkak” olduğunu unutur. Oysa cesaretin devreye girdiği tek duygu kabullenmektir. Korkaklıktan, kaçmaktan, görmemekten, kör olmaktan kurtarır insanı da “bilgelik” koyar adını… İşte bu bilgelik yolculuğu için ellerimizi açıp dua ederken kendi hayatlarımızda eksik olan yapbozun parçalarını bulacağız. Tuhaflıklarımıza, ümitsizliklerimize, yalnızlıklarımıza, korkularımıza bir çare bulmakla beraber, kendimizden habersiz işleyen gidişattan haberdar olacak ve bilgelik yolculuğu için ilk adımı atmış olacağız. Onun için sözü fazla uzatmadan bu yolculuğu başlatmak istiyoruz. Haydi duaya…