“‘Biz eski bir alfabenin harfleriyiz, bizi yazma’ diyor bir sessiz harf, ‘bizi kirma, bizi yaralama’ der gibi adeta. Hangisi oldugunu söyleyemem, sessizliginden dogru bu eski yaziya kirilsin istemem. Baska bir harfin kapisini da çalmam. Harfler gecede cem olmus, yalnizliklarindan kurtulmaya çalisirlarken, gül bahçesine girmis bir sair olmak istemem, bahçeye giren sair de hirsiz sayilir, o cemden nasibime düsen kelimelerle çikmak isterim. Kimi elimi, kimi dilimi, kimi gönlümü kanatan kelimelerden bir yolculuk alfabesi çikar belki. Belki bir yokluk alfabesi de çikar. Bilmem ki o yolculukta, o yoklukta da demeli, kilavuz kimdir, kim gönüllü, kim bir kervanin göçüne yazili ve kim geride bir yalnizlik kalmasin diye bir kelimeye girer de feda eder kendini. Göç yolda düzelir denildigi gibi, ben de eskinin alfabesi yoklukta yazilir deyip birakirim harfleri kelimelerin yurduna dogru. Kimi varir yurduna, kimi baskasinin kelimesini yurt tutar, ki gurbete sayilir baskasinin kelimesi de, kiminin yönü evvel ezel kaybolmaya dogrudur, kimi cümlesinden koparilmis bir zeytin gibi aciya kalir, öksüz kalir. Onca cümle içinde, onca kelime arasinda anlamindan soyunmus, eskisinden kovulmus ve çagrilmamaktan yorulmus halde üryan kalir ki, onun çiplakligi için sairler bile siir söylemekte zorlanirlar.”