Çirokbejen ji dem û dewranen klasîk pedivî ji eşq û bûyeren mezin hebûn. qewimîn çiqas mezin bûna ewqas bandoreke mezin li pey xwe dihişt. berovajî ve yeke, di tegeha çiroka modern de pedivî ji peyvjeniye heye; loma jî qewiminen mezin nin in, hevoken alegorîk û cihereng diven. Çiroknûsen modern, li herriya ser sole dinere û ew herrî li ser şaneşîna jerzemîna hişe çîrokbej vediguheze çîrokek şil û mezeloqî. “erojen”, kiteba “berfo barî” ya ewil e û çîroken bi qandî ve herriye mezeloqî û ji reze di xwe de vedihewîne. çîroken berfo barî di bin hiş de hatine meyandin û dawerivînin ser kaxize. Cihetiya wan ev e ku: berfo, ji kaleydoskopa xwe bi hevoken pir reng li dinyayek ji reze dinere û hukme ji rezebûne betal dike.
Ji jerzemîna civake bang dike, le ne aîdî tu erdglore ye: ew “xwedaye xwe” ye berfo barî, bi şi’ere dest bi nivîsîne kir. Loma jî di çîroken wî yen konsantre de şûna lingen şidandî ye şi’ere her diyar in. ji ber ve yeke, nerînek bi kitekit û behnvedaneke qitûtî ji bo xwendevanan dive. heke hûn hazir bin, fermo!denge pejna sawe te.- min di xewne de jî dît. ew e me bi şûr bikujin.- wîîî, ev xewna di renge mîza te de ji ku derket?- ji asûse derket- asûs ku dere ye?- ew bajare bin hişe min e.- ka em ve xewna te ji aleme re bejin.- na, wê werin min bikujin.- ji ber xewnekê?daye digo: “xewn berdewama jiyane ye.”- temam. em e nave te şaş binivîsînin.- çawa?- em e nave te berfo barî lê bikin, we nizanibin ye ku ev xewn dîtiye tu ye.- dibetepe rep.- hatin!..