Albert Cohen Efendinin Güzeli’ni 1930’larda yazmaya baslamisti. Ikinci Dünya Savasi’nin araya girmesiyle roman ancak 1968’te yayimlanabildi ve derhal Joseph Kessel, François Nourissier gibi isimler tarafindan bir dilin bir asirda belki on tane çikarabilecegi türden, tartismasiz bir basyapit olarak degerlendirildi. Nitekim ayni yil Fransiz Akademisi’nin Büyük Roman Ödülü’nü aldi. Efendinin Güzeli, edebiyat dünyasinda önemli dönüm noktalarindan biri. Bu, o günden beri konu oldugu tartismalardan da anlasilabilir. Albert Cohen, Solal, Mangeclous gibi baska romanlarinda yarattigi, kendi hayatindan izler tasiyan kahramanlarini yenileriyle beraber destansi bir romanda bir araya getirmisti: Kefalonya adasinda dogmus, ardindan Fransiz vatandasligina geçmis, Cenevre’de, Milletler Cemiyeti’nde yüksek bir görev edinmis olan Solal ve onun altinda çalisan memurlardan Adrien Deume’ün karisi, evlenmeden önceki adiyla Ariane Corisande d’Auble. Solal ve Ariane adeta beden güzelliginin simgesi, kusursuz aski tasimak için yaratilmis birer zarftir. Fakat Solal, askin kutsalligi denen olgunun, dis görünüsü bozacak en ufak bir ayrintiya bile dayanamayacak kadar temelsiz oldugunu hisseder. Bir tabutta çürümeye mahkûm fani varliklariyla kutsiyetin bir araya gelemeyecegi fikri onda bir saplantidir. Ariane ise Cenevre’nin köklü, Protestan ailelerinden birine mensuptur. Hayatla iliskisi yüksek ahlak, yüksek degerler, yüksek sanat, asalet tarifleriyle kurulmustur. Nihayet birbirlerine duyduklari çekim bütün çekincelerin, yasaklarin üzerine çikar; sonunda sadece asklarini yasayacaklari, asalet tasimayan hiçbir davranisin, insani durumun kabul edilmedigi, ötekinden özenle saklandigi bir dünya kurarlar. Onlar kozalarini örüp asklariyla beraber bir eve kapanirken Almanya’da Hitler yükselistedir ve Avrupa’da Yahudilerin konumu hizla degismektedir. Yahudi olan Solal için de bu bir devrin sonu, büyük istiraplarin, sorgulamalarin kaynagidir, ancak asklarinin devam edebilmesi için Ariane’i bu dünyanin disinda tutmaya kararlidir.(Tanitim Bülteninden)