Dünyanin en sevimli varliklari çocuklardir. Her çocuk masumdur dogdugunda. Büyürken sergiledikleri gülüsleri temizdir. Bakislarinda, anlatmak istedikleri, anlatamadiklari sirlar saklidir. Dünyaya geldikleri halde, dilleri çözülene dek iki alem arasinda sayilirlar. Bu nedenle, bos duvarlara bakip gülmeleri ya da aglamalari tuhaf gelmez kimseye. Kendi ihtiyaçlarini gideremedikleri halde, güven duyarlar çevrelerine; medeni cesaretleri yerindedir. Piril piril bakan gözlerinde, iç dünyalarindaki gelismeler gizlidir. Yasadiklarinihatirlayabilecek, düsünüp konusacak kadar büyüdüklerinde, içlerinden bazilari,hayatin kirine boyanir ucun ucun, bazilari safiyeti korumakta, yaradilisgeregine uygun yasamakta bulur huzuru. Huzuru arzulayan denge ehline karsi girisilen ilk hamlede önce tebessüm silinir yüzden, sonra fani olan ne varsa birer birer düsürülür gözden. Çocukken sevimli olan, büyüyünce sevimsiz sayilmis, zekasina-yeteneklerine övgüler dizilen, yetersiz ilan edilmistir. Özgüveni, meydan muharebesine zorlanip bilenirken, yokluk hükmü giydirilmistir medeni cesaretine. Bunun, maraton kosucusunu emeklemeye mecbur kilmaktan farki yoktur. Iste insanda, tam da buna karsilik gelen yerdir, en çok aciyan. Istikbal vadeden isik, yeniden vurunca gözlerine, geri alacaktir tebessümünü, inancinda sebat eden. Her zamankinden daha çok sevip sahiplenecektir çilesini, onunla yogrulup büyüyen. Içerisinde kaybolmadan, mütebessim bir simayla geçecektir, aci veren her seyin üzerinden. Sadece çekilen acilarin küçük birer belgesi niteliginde, üstü kapali yazilmisevraklar olacaktir geride kalan. Bunlar Hakk’in huzuruna çikarilacak sahitler, arzuhallerdir; asil mahkemeye sunulmak üzere saklanan!..