“Ben gidiyorum, dedi, sevgili. Her haliyle bir seyler anlattigi belliydi. Yani gözleri yasliydi, elleri titriyordu, sesi hep oldugundan ince, yani aglayan bir ses. Baharda esen bir rüzgâr gibi yumusakken önceleri, rengi dönen bir kömür atesine kesti gözleri. Üsütüyordu kar gibi simdi. Üstelik hakliydi. Üzgündü, kirilmisti ve incinmisti.Peki, dedim. Benim de kitaplarim var. Okuduklarim, yazdiklarim, okuyacaklarim. Onlar beni terk etmez ki.”Sahipsiz Iskele’de kaybedenlerin öykülerine hayat veren Yusuf Gürer, simdi de ‘bir delinin çildirma anini’ satirlarinda intihara kalkisan sayiklamalar, yogunlugu nedeniyle canli gibi hareket eden öyküler, sessizce karanliga yürüyen siirlerle anlatiyor ve söyle diyor:“Bu kitapta anlatilan kisiler tamamen hayal ürünüdür. Biri hariç…”