‘Dogu’ya yolculuk ediyorduk, ama Ortaçag’a, ya da Altin Çag’a da yolculuk ediyorduk. Italya’dan, ya da Isviçre’den geçiyorduk, ama bazen de geceyi onuncu yüzyilda geçiriyor, atalarimiza, ya da perilere konuk oluyorduk. Tek basina kaldigim zamanlarda kendi geçmisimden mekânlarla ve insanlarla sik sik karsilastim, eski nisamlimla Ren’in yukarilarindaki orman kenarinda dolastim. Sonra herhangi bir vadide grubuma yeniden katildigmda, Cemiyat sarkilarini dinleyip liderler çadirinin karsisina kamp kurdugumda anliyordum ki çocukluguma yaptigim gezinti, ya da Sanço’yla at binmem de bu yolculugun bir parçasiydi; çünkü bizim tek hedefimiz Dogu’ya varmak degildi, daha dogrusu bizim Dogu’muz salt bir ülke, ya da cografi bir yer degil, ruhun yurdu ve gençligiydi, hem her yerdi hem de hiçbir yer, tüm zamanlarin yekvücut olmasiydi.”Hermann Hesse’nin, ilkgençlik yillarindan beri hayrani oldugu Dogu ve Dogu felsefesi, mistisizmi ve hayat görüsü, onun pek çok kitabinin temelini olusturmustur. Dogu Yolculugu, yalnizca Hermann Hesse’nin degil, Alman dilinin de en güzel, en siirsel anlatilarindan biri.