Yillardan beri her iktidar döneminde, hep ayni iddiayi tasiyan politik demeçler çinlatilir; “Hukukun üstünlügüne inanmis bir hukuk devleti olarak…” Derken kiyisindan kösesinden; tetikçileri, suikastçilari, haraççilari, uyusturucu kaçakçilariyla resmi kimliklere de bürünmüs yasa disi suç örgütlerinin umaci tirnaklari görünmeye baslar; onlarin pesine düsmeye kalktiklari halde, basariya ulasamamis bazi sorumlu kisilerin açiklamalariyla, önleri barikatlanmis bazi savci iddianamelerinde. Zaman zaman dört bin savci ve yargiç eksikligiyle, üç bin de mahkeme binasi eksikliginin dile geldigi ve Adalet Bakanligi’nin bütçeden ancak binde 9’luk pay aldigi bir ülkede; kazara, “hukuk betonarmesi” çürük bir “devlet”in gerçekte “gizli bir çeteye” dönüsecegi korkusundan dem vurunca da; Solmaz Kâmuran’in, ince bir titizlikle gerçeklestirdigi bu kitaptaki belgesel serüvenler yasanir. On yil önce yasanmis olan o serüvenlerde ortaya çikan umaci tirnaklari; bugün de, “Ergenekon davasi” etiketli haber yayinlarinda kipirdarken, ne tür kanli darbelerin planlandigi da ortaya döküldükçe dudaklari uçuklatmakta. “Devlet çeteye dönüsmemeli” uyarisiyla temennisinde bulunurken; çok da haksiz olmadigimizi kanitlamayi, bugün de sürdürüyor olaylar. Ve bu kitabin sundugu gözlüklerle, sütrelenmis bambaska bir Türkiye basliyor görünmeye…