Şêrko Bêkes, her çi qas lawê Kurdistanê be, ew qasî jî lawê helbestê ye.

Pirr zahmet e ku mirov du tiştan, helbest û welatekî, di dilê xwe de veşêre, lê wî ev herdu tişt pirr baş di dilê xwe de bi hemmet veşartine. Ew hem bi wan jiyaye û hem jî wî ew jiyandine;

gava ku ji van elementan yek kêm bûye ew basko an jî baskşikestî maye; û “firçeya Van Gogh’î” jî gava ku di gaziya wê de hatiye

bi kêrî firra wî nehatiye.

Şêrko Bêkes’î, her hewl daye ku helbestên organîk binivîse;

peyva

ev, ji”bêhn” a helbestên wî diyar e; ji ber ku di her helbesta wî de “bêhn”, “bêhn”ê weke fênomenekê cihekî xwe yê mezin heye.

Gava ku we devê pirtûkê vekir û “bêhn”a helbestkarê wê xwe avêt serçavê we dibe ku hûn jî bawer bikin, lê divê berê hûn devê pirtûkê û her pelê yek bi yek vekin. Vekin da ku hûn vebin.